Als het album van Chris Bergson & Ellis Hooks "Live in Normandy" uitgeroepen wordt als MOJO's Best Blues Albums of 2019 en deze heren op zaterdag 14 maart 2020 te zien zijn tijdens de 24ste editie van de Southern Bluesnight in Heerlen, is voor ons reden genoeg om deze plaat die eerder dit jaar verscheen in de belangstelling te brengen.

Chris Bergson is door zijn vele optredens hier in de lage landen misschien wel het meest bekend, en daarom willen we eerst wat meer vertellen over zanger en gitarist Ellis Hooks die al op jonge leeftijd door zijn ouders op straat werd gezet. Zijn talent voor muziek bleek al nadat Diana Ross hem hoorde zingen in het New Yorkse Central Park en hem daarna meteen studiotijd aanbood. Omdat hij nog geen eigen werk en sound bezat, liet hij deze kans echter lopen. Met Otis Redding en Sam Cooke als zijn idolen, bleef hij echter de muziek trouw. Na als straatmuzikant door Amerika te zwerven belandt hij op 25 jarige leeftijd in New York en ontmoet daar producer Jon Tiven, die toen het comeback album "It’s Harder Now" van Wilson Pickett had geproduceerd. Tiven raakt diep onder de indruk van Hooks zijn kwaliteiten en binnen 6 maanden is het indrukwekkende debuut album "Undeniable" (2002) een feit. Dit album stelde Hooks in staat samen te werken met Carla Thomas en Terence Trent d’Arby. In 2003 volgde het eveneens indrukwekkende "Up Your Mind", dat hem een nominatie voor de prestigieuze W.C. Handy-prijs opleverde. Ook "Hand Of God" (2004) werd geprezen. Een jaar later zou ook het album "Godson of Soul" (2005) volgen, waarop ook de funky blues kant van Ellis Hooks te horen is. "Godson of Soul" is de ware rhythm & blues zoals die in de jaren vijftig en zestig werd gemaakt. Rauwe expressie, smerige blazersarrangementen en een franjeloze opnametechniek waren hier het uitgangspunt. Reden genoeg om Hooks in 2005 naar Blues Peer te halen, waar hij iedereen verraste met een wervelende set. In 2007 met het album "Another Saturday Morning" zet Hooks zijn tour de force voort. Hooks haalt nog steeds zijn inspiratie uit de Southern Soul, maar weet ook raad met blues, funk en gospel. Samen met producer Jon Tiven weten de heren wederom het beste in elkaar naar boven te halen en met een heel bataljon gastmuzikanten als ook Jon's vrouw Sally Tiven, Mat Reale, Chester Thompson, Todd Snare, Billy Block, Craig Krampf, Simon Kirke en Greg Morrow, zet Hooks een geluid neer dat enerzijds direct aansluit bij dat van enkele groten uit de soulmuziek, maar anderzijds geen moment gedateerd klinkt. De soulkikker uit Alabama brult, giert en zwiert over sex, liefde en God op deze plaat, in songs die je alleen maar diep in het hart kan raken. Memphis Soul is terug dankzij Ellis Hooks dachten we toen. Spijtig genoeg zorgden al deze platen niet voor de grote doorbraak die de zanger verdient, en hoorden we de laatste jaren maar weinig over Ellis Hooks, tot hij te horen was op het album "Live At Jazz Standard" van de Chris Bergson Band dat gedurende twee nachten in NYC’s Jazz Standard in juni 2013 werd opgenomen.

De Amerikaanse zanger/gitarist Chris Bergson is geboren in NYC, maar groeit op in Somerville, Massachusetts. In 1995 verhuist Chris terug naar Manhattan. Terwijl hij de backings doet van jazz zangeressen Annie Ross, Dena DeRose, Sasha Dobson en Norah Jones, brengt hij bij het ‘Juniper Records’ label "Blues For Some Friends Of Mine" (1997) & "Wait For Spring" (2000) uit. In 2002 wordt Bergson door het ‘John F. Kennedy Center for the Performing Arts’ aangesteld als de ‘Jazz Ambassador of the USA’ en gaat hij met zijn trio touren in Afrika. Meer blues en pop invloeden verrijken zijn stijl en zijn te horen in zijn volgende albums: "Blues" (2003), "Another Day" (2005) en "Fall Changes" (2007), het album waarmee hij definitief doorbreekt. Het album is opgenomen in de Levon Helm’s Woodstock studio en was de aanleiding voor een uitnodiging om op te treden tijdens het “Midnight Rambles” en andere festivals in de States en Europa. In 2011 brengt Bergson "Imitate The Sun" uit, en zes jaar later het album "Bitter Midnight" (2017), maar dan heb je ook wat: dampende tracks, opgenomen met toppers als Richard Hammond (Santana), Andy Hess (Gov't Mule) en Jay Collins (Greg Allman). Bergson heeft samen al opgetreden met Hubert Sumlin, Levon Helm, Norah Jones, John Hammond, Little Sammy Davis, Etta James, en Bettye LaVette, om een paar grootheden te noemen maar heeft steeds als beginnende jazzmuzikant, zijn hart richting de crossroads gevolgd, want de blues is zijn ware liefde.

Dat Chris Bergson & Ellis Hooks beste vriendjes zijn gebleven was reeds te merken tijdens hun optreden gedurende het Gevarenwinkel Festival in Herselt van dit jaar, een vriendschap die was onstaan met Bergson's album "Live at Jazz Standard" uit 2014 waar hij Hooks uitnodigde als gast en opnieuw op de "Bitter Midnight" van 2017. Op "Live in Normandy" bestaat de band uit Bergson, gitaar en zang, Hooks zang en 'The French Connection' bestaande uit Philippe Billoin op keyboards, Philippe Dandrimont op bas en drummer Pat Machenaud. De productie van de sound en de uitstekende opnameproductie was in handen van Chris Bergson zelf en Alain Vasse.

Bergson opent meteen met zijn knappe gitaarspel in het rockende "61st & 1st" waarin hij ook de zang voor zijn rekening neemt. Het is het eerste van drie nummers die Bergson samen met zijn vaste schrijfpartner Kate Ross schreef. Het nummer verscheen voor het eerst op de "Bitter Midnight" van 2017. Bergson, die in het Frans spreekt, stelt vervolgens Hooks voor voordat ze hun mede geschreven "Knuckles & Bones" van hetzelfde album herhalen. Ze gaan meteen verder in een Stax gerichte stijl in "The Only One", geschreven door Bergson, uit het reeds vernoemde "Live At Jazz Standard" album. Daarna volgt "Bitter Midnight", een vocaal duet tussen Bergson en Hooks en is het titelnummer van het gelijknamige album. De band vervult hierin hun taak met verve, met vooral geweldig toetsenwerk van Billion, want Bergson neemt met enkele typische Steve Cropper riffs het voortouw in handen. "55 Miles From Bromley" is een nieuw nummer, geschreven door Bergson en Hooks. Hooks bewijst eens te meer dat hij een spannende performer is. Bergson's gitaar opent "Greyhound Station", is een nummer uit zijn "Another Day" album (2005) en het rockt daarbij ook nog. Geselecteerde covers zijn onder andere Sam Cooke's "Somewhere There's A Girl", prachtig gezongen door Hooks, het nummer werd voor het eerst uitgebracht in 1962 door de Valentinos a.k.a. The Womack Brothers. "Heavenly Grass" is een gedicht van Tennessee Williams met een Delta bluesgroove en gearrangeerd door Bergson. Het funky "Grits Ain't Groceries" was voordien een single uit 1969, gezongen door Little Milton. "Nobody's Fault But Mine" van Otis Redding verschijnt op zijn postuum album "The Immortal Otis Redding" uit 1968. Afsluiter is het meer traditionele nummer "Corinna" dat voor het eerst werd opgenomen in 1928, en veertig jaar later pas bekendheid verwierf door Taj Mahal.

Aangaande de uren staat het programma in Heerlen nog niet vast, maar voor ons mogen Chris Bergson en Ellis Hooks best de headliner zijn van dit prachtige festival. Niet te missen dus !